Γράφει η Ασημίνα Σκόνδρα, βουλευτής Καρδίτσας
Στις 24 Ιουλίου του 1974, για την Ελλάδα ξεκίνησε μια νέα εθνική πορεία. Η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ύστερα από επτά χρόνια εξορίας, επισφράγισε την πτώση της δικτατορίας και σηματοδότησε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Ο θεμελιωτής της Μεταπολίτευσης ανέλαβε τη δύσκολη αποστολή να επουλώσει πληγές, να αποκαταστήσει το πολίτευμα και να διασφαλίσει ότι η χώρα θα έχει μία ομαλή πορεία.
Παρά τις δυσκολίες, το πέτυχε. Κι έκτοτε, επί πέντε δεκαετίες, η Δημοκρατία στην Ελλάδα αντέχει, εξελίσσεται και προχωρά. Όχι χωρίς προκλήσεις. Όχι χωρίς λάθη. Αλλά με σταθερό προσανατολισμό, ένα κράτος δικαίου, με ελεύθερες εκλογές, ανεξάρτητους θεσμούς και θεμελιώδη δικαιώματα για όλους τους πολίτες.
Σήμερα, 51 χρόνια μετά, ζούμε σε μια χώρα δημοκρατική, ευρωπαϊκή, ευνομούμενη. Και όμως, τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε μια επικίνδυνη τάση. Να λιθοβολείται η Δημοκρατία. Να απαξιώνεται. Να συγκρίνεται, ανεύθυνα, με καθεστώτα βίας και ολοκληρωτισμού. Ακούμε κάποιους να δηλώνουν ότι "ζούμε σε χούντα". Παραπλανητική και επικίνδυνη αυτή η αφήγηση! Διαβρώνει ύπουλα την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Δημιουργεί μια ψεύτικη εικόνα στους νέους, που δεν έχουν παραστάσεις του παρελθόντος. Προσβάλλει τη μνήμη όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία — για να μπορούμε σήμερα να έχουμε φωνή, ψήφο και δικαίωμα στη διαφωνία.
Η αλήθεια είναι μία: έχουμε Δημοκρατία! Και είναι ισχυρή. Χτίστηκε βήμα-βήμα, με θεσμικές τομές, πολιτική ωριμότητα και κοινωνική συμμετοχή.
Η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζει, υπεύθυνα και αποφασιστικά, αυτή την ιστορική αποστολή. Στηρίζει το Σύνταγμα, διασφαλίζει την ομαλότητα, ενισχύει τη θεσμική λειτουργία, προχωρά σε μεταρρυθμίσεις που θωρακίζουν τους πυλώνες του κράτους δικαίου. Κι αυτό δεν είναι αυτονόητο σε μια εποχή πολυεπίπεδων κρίσεων, πολιτικής αποσταθεροποίησης διεθνώς και αύξησης των άκρων.
Γιατί η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από πραξικοπήματα. Κινδυνεύει και από την πόλωση. Από τη δαιμονοποίηση της αντίθετης γνώμης. Από την τοξικότητα στο δημόσιο λόγο. Από την υποτίμηση της σταθερότητας. Όταν ο πολιτικός αντίπαλος αντιμετωπίζεται ως “εχθρός του λαού”, όταν κάθε θεσμική λειτουργία ερμηνεύεται ως “συστημική σκευωρία”, όταν η αμφισβήτηση δεν είναι τεκμηριωμένη αλλά καταγγελτική, τότε υπονομεύουμε το ίδιο το πολίτευμα.
Γι’ αυτό και η υπεράσπιση της Δημοκρατίας δεν είναι μια συμβολική υποχρέωση· είναι μια ζωντανή, καθημερινή στάση. Δεν αφορά μόνο τους θεσμούς και τα κόμματα — αφορά όλους μας. Αφορά τον τρόπο που μιλάμε, που σκεφτόμαστε, που διαφωνούμε. Αφορά τον τρόπο που επιλέγουμε να ενημερωνόμαστε, να συμμετέχουμε, να αντιδρούμε. Η Δημοκρατία κινδυνεύει, όταν πάψουμε να πιστεύουμε σ ’αυτήν, όταν την αμφισβητούμε!
Σε μια εποχή που τα όρια της δημόσιας αντιπαράθεσης δοκιμάζονται, που ο πολιτικός λόγος γίνεται συχνά τοξικός, που οι θεσμοί απαξιώνονται με ελαφρότητα και οι ακρότητες βρίσκουν εδαφος, η υπεράσπιση της Δημοκρατίας είναι πράξη πολιτικής ωριμότητας. Είναι η επιλογή να υψώσεις φωνή, χωρίς να υψώνεις το μίσος. Να αντιπαρατεθείς χωρίς να πολώνεις. Να υπερασπιστείς χωρίς να φανατίζεις.
Η ευθύνη βαραίνει ιδίως εμάς, τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού. Οφείλουμε να είμαστε φρουροί της θεσμικής σοβαρότητας, να δίνουμε το παράδειγμα, να μιλάμε με λόγο ενωτικό — ακόμη και όταν διαφωνούμε. Γιατί η Δημοκρατία δεν χτίζεται μόνο με νομοθετήματα· χτίζεται και με το ύφος, το ήθος, και την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου.
Η 24η Ιουλίου είναι ένας σταθμός ιστορικής αυτογνωσίας. Ένα σημείο αναφοράς για το πού ήμασταν, πού φτάσαμε, και – κυρίως – πού θέλουμε να πάμε. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για εφησυχασμό. Η ελευθερία, η σταθερότητα και η πολιτική ομαλότητα είναι αγαθά που, αν πάψουμε να τα υπερασπιζόμαστε, δεν θα χαθούν με πάταγο — θα διαβρωθούν σιωπηλά.
Γι’ αυτό και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε πίστη στη Δημοκρατία. Όχι αφελή, αλλά συνειδητή. Όχι μηχανική, αλλά ουσιαστική. Χρειαζόμαστε πολίτες που θυμούνται, κρίνουν, συμμετέχουν. Και πολιτικούς που εμπνέουν, ενώνουν και προστατεύουν!
