Άρθρο της Δώρας Γούλα
Η Ελλάδα βρίσκεται σε οριακό σημείο όσον αφορά την κοινωνική ένταξη των γυναικών και των νέων μέσω της εργασίας. Η αντιμετώπιση της φτώχειας και του εργασιακού αποκλεισμού απαιτεί πολιτική βούληση και ευθυγράμμιση με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις υπέρ της ισότητας, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής.
Η Ελλάδα στην κορυφή… της φτώχειας
Η Eurostat μάς το είπε καθαρά: η Ελλάδα είναι μεταξύ των χειρότερων στην Ευρώπη όσον αφορά τις χαμηλές αμοιβές για γυναίκες και νέους. Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες εργαζόμενους είναι κατάφορα αδικημένες σε ό,τι αφορά τους μισθούς τους.
Το 18,2% των γυναικών έναντι του 12,5% των ανδρών ανήκουν στους χαμηλότερα αμειβόμενους εργαζόμενους. Στην Ελλάδα σχεδόν η μία στις τέσσερις γυναίκες (23,4%) πληρώνεται με πέντε ευρώ την ώρα ή και λιγότερα, ένα ποσοστό το οποίο μας φέρνει ακριβώς στην ίδια δεινή θέση με τη γειτονική Βουλγαρία.
Εκεί που η Ελλάδα είναι «ChampionsLeague» προς τα κάτω, δυστυχώς, κυριολεκτικά έφτασε στον πάτο, είναι στις αμοιβές των νέων κάτω των 30 ετών.
Στην ΕΕ των 27 κατά μέσο όρο, ο ένας στους τέσσερις νέους (25,1%) είναι χαμηλόμισθος, ενώ στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό αφορά το 43% των νέων.
Και αν διερευνηθούν και οι παράμετροι που σχετίζονται με την ποιότητα της εργασίας στη χώρα μας τότε τα πράγματα γίνονται σαφώς δυσμενέστερα για τους εργαζόμενους και η Ελλάδα απέχει πάρα πολύ από το να προσφέρει «ποιοτικές» θέσεις εργασίας, όσο και να προσπαθεί να μας πείσει με επικοινωνιακά τερτίπια για το αντίθετο η κυβέρνηση του κου Μητσοτάκη.
Όταν η εργασία δεν φτάνει για να ζήσεις
Η ποιότητα της απασχόλησης στην Ελλάδα καταρρέει. Σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, για την ποιότητα της εργασίας στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες της χώρας εργάζονται επιπλέον ώρες (1 στους 2), αμείβονται μερικώς ή και καθόλου τις υπερωρίες τους (περίπου το 65%), έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα όπως επισφάλεια και έλλειψη προστασίας από εκμετάλλευση, επιβάρυνση της υγείας τους σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο.
Ειδικότερα για τις νέες και τους νέους, 17-34 ετών, 41% αυτών εργάζονται 10ωρα, 25% δεν αμείβεται για τις παραπάνω ώρες και το 43% των νέων εργάζεται περισσότερο από δύο (2) Σαββατοκύριακα το μήνα.
Η εργασιακή φτώχεια δεν είναι ατύχημα· είναι δομική πραγματικότητα ενός συστήματος που στηρίζεται στην εξάντληση των πιο αδύναμων.
Η στεγαστική κρίση και το δημογραφικό: δύο βόμβες χωρίς ρολόι
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η στεγαστική κρίση απορροφά κάθε εισόδημα: ενοίκια που ξεπερνούν το 50% του μισθού, ανύπαρκτες πολιτικές στήριξης, νέοι που επιστρέφουν στα πατρικά ή μεταναστεύουν. Παράλληλα, η δημογραφική κατάρρευση βαθαίνει: πώς να κάνεις οικογένεια, όταν δεν μπορείς να επιβιώσεις μόνος σου;
Η Ελλάδα γερνάει και φτωχαίνει ταυτόχρονα. Και η εργατική φτώχεια για τις γυναίκες και τους νέους είναι το κοινό νήμα που δένει αυτά τα δύο φαινόμενα.
Υπάρχει λύση – αλλά όχι χωρίς πολιτική βούληση
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει άλλο κοινωνικό dumping. Η επένδυση στους νέους και στις γυναίκες δεν είναι πια επιλογή: είναι προϋπόθεση ύπαρξης για την ίδια τη χώρα.
Δώρα Γούλα
Γενική Γραμματέας Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας
Αν. Γραμματέας Τομέα Εργασίας ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
